لهستان پر از شگفتی و جاذبه است کشوری که امروز دیگر توانسته خود را به عنوان یک مقصد گردشگری معرفی کند و گردشگران زیادی هم داشته باشد. اگر می خواهید غرق فرهنگ لهستان شوید و لهستان قدیمی را کمی بیشتر درک کنید به قصر ویلانوف بروید، قصری که فراتر از یک عمارت باشکوست و نماینده ی روزگاری است که در طول تاریخ گم شده است. این قصر، یکی از بزرگ ترین گنجینه های ملی لهستان است که اوج معماری باروک را به نمایش درآورده و خیلی ها را مجذوب خود کرده است. اگر زمان کافی دارید حتما یک روز کامل وقت بگذارید و سر فرصت از مجموعه ی این کاخ تماشایی دیدن کنید. در ادامه قصر ویلانوف را بیشتر بشناسید.
ویلانوف (Wilanow Palace) قصری سلطنتی است که در منطقه ویلانوف در ورشو قرار دارد و توانسته از جنگ های داخلی و دو جنگ جهانی جان سالم به در ببرد و یادآور روزگار لهستان قدیم، در سال های قبل از قرن هجدهم باشد. این قصر یکی از مهمترین بناهای تاریخی لهستان است و در آن موزه ای تماشایی قرار دارد، موزه ای که از سال ۱۸۰۵ تا به حال میراث هنری و سلطنتی این کشور را در معرض نمایش قرار داده است. در کاخ و محوطه ی باغ این قصر، رویدادهای فرهنگی و کنسرت های زیادی تشکیل می شود که شامل کنسرت های پادشاهی تابستانی در باغ رز و آکادمی بین المللی موسیقی است. این قصر به همراه دیگر بناهایی که در قسمت قدیمی شهر ورشو قرار دارند بناهای تاریخی ملی لهستان را شکل داده اند. اگر از تماشای معماری های لوکس لذت می برید حتما از تماشای این کاخ راضی می شوید.
قصر ویلانوف عمارتی با معمای باروک است که در همان نگاه اول شما را مجذوب ظاهر خارق العاده اش می کند. تاریخ این قصر از سال ۱۶۷۷ شروع شد یعنی همان زمانی که این منطقه به تصاحب پادشاه یان سوم سوبیسکی رسید. قصر ویلانوف در ابتدا در اواخر قرن ۱۷ برای پادشاه یان سوم سوبیسکی ساخته شد و بعدها دیگر صاحبان کاخ آن را بزر گ و بزرگ تر کردند. در معماری این قصر گوشه هایی از معماری مسکونی باروک به نمایش در آمده با طراحی کاملا اصیل که ترکیبی از هنر اروپایی و رسم و رسومات معماری لهستانی است.
این قصر بعد از مرگ پادشاه یان سوم سوبیسکی در سال ۱۶۹۶، به پسرش رسید اما بعدها در سال ۱۷۲۰ توسط یکی از ثروتمندان شهر خریداری و بزرگ تر شد. در سال ۱۸۰۵ یکی از نجیب زادگان لهستان که در آن زمان صاحب این قصر بود در گوشه ای از قصر موزه ای برپا کرد که یکی از اولین موزه های عمومی کشور بود. یکی از تماشایی ترین مجموعه هایی که در این موزه به نمایش در آمده پرتره هایی است که نقاش نئوکلاسیک فرانسوی، ژاک لویی داوید، آن ها را در سال ۱۷۸۱ خلق کرده است. به غیر از هنرهای اروپایی و شرقی ای که در این موزه به نمایش در آمده در بخش مرکزی این قصر یادبودی برای پادشاه یان سوم سوبیسکی و گذشته باشکوه ملی اش در نظر گرفته شده است.
در جنگ جهانی دوم این قصر توسط نیروهای آلمانی آسیب دید اما بعد از قیام ورشو در سال ۱۹۴۴ مورد مرمت قرار گرفت و بیشتر مجموعه هایی که توسط نیروهای آلمانی مورد سرقت قرار گرفته بودند به موزه بازگردانده شدند و درهای قصر در سال ۱۹۶۲ دوباره به روی عموم باز شد.
معماری این قصر نمونه ای منحصربفرد از سنت های متفاوت ساخت و ساز و یادآور عمارت های اشرافی لهستان است که در اطراف آن ها برج ساخته می شد. پیشنهاد می کنیم با رفتن به داخل این قصر حتما از اتاق ملکه دیدن کنید چون این اتاق یکی از تماشایی ترین طراحی های باروک را دارد سقف این اتاق با نقاشی های چشم نواز پوشیده شده که شما را وادار می کند مدت ها به آن خیره و لبریز از هنر نابی شوید که در این نقاشی ها به کار رفته است. در بالای در ورودی اتاق سه نقاشی باستانی می بینید که مدت ها مجذوب تان می کنند. در این اتاق به ریزترین جزئیات هم توجه شده است مثلا دواتی که بر روی میز قرار دارد در حوالی سال ۱۷۰۰ از نقره درست شده و قاب آینه با سمبل های بهاری تزئین شده است.
 |
| اتاق ملکه |
از همان زمانی که این کاخ ساخته شد در بیرون آن باغی سرسبز وجود داشت در ابتدا این باغ به شکل باغ های باروک ایتالیایی بود: باغی به شکل نیمدایره که در سمت شرق آن قصری باشکوه قرار داشت. این باغ در ابتدا از دو باغ بالایی و پایینی تشکیل شده بود: باغ بالایی بر روی تراس بود و دو آلاچیق به شکل فانوس هم در گوشه های آن بودند.
با اینکه موزه ی اولیه در سال ۱۸۰۵باز شد اما موزه ی امروزی که در بخش قابل توجهی از داخل موزه قرار دارد از دو بخش مختلف تشکیل شده است. این قصر یکی از ارزشمندترین گنجینه های باروک لهستان و ترکیبی از عمارت برجسته ی لهستانی، ویلای ایتالیایی و البته باغی سرسبز است. در کنار نقاشی ها و مجسمه ها، نامه هایی که پادشاه یان سوم سوبیسکی برای ملکه می نوشت هم در مجموعه آثار این موزه قرار دارند. این قصر در ۱۰ کیلومتری جنوب مرکز شهر ورشو قرار دارد و به راحتی می توانید خودتان را به ان برسانید و تاریخی را تصور کنید که در گوشه گوشه ی قصر قابل لمس است.
